Bugün babam, ablamı yolcu etmeye gitti. Ablamın kucağında bir bebek, elinde ise ağır bir bagaj vardı. Babam, istasyon görevlilerine, “Kimliğimi bırakayım, eğer izin verirseniz, kızıma trene kadar yardım edebilir miyim?” diye sordu.

Cevap katı bir ‘hayır’ oldu. Kurallar olabilir, prosedürler olabilir, bunu bir noktaya kadar anlayabilirim.

Ama babam “Peki, siz yardım edebilir misiniz?” diye sorduğunda aldığı cevap gerçekten düşündürücü:

❝ Yardımlık bir şey yok. ❞

Ben İsviçre’de yaşıyorum. Burada böyle bir durum yaşansa, istasyon görevlileri tereddüt bile etmeden yardıma koşar. Bir annenin bebeğiyle zorlandığını görmek için insan olmak yeterlidir!

Ne ara bu kadar duyarsız, bu kadar katı, bu kadar insafsız olduk? Biraz merhamet, biraz insanlık, bu kadar mı zor?

İşte bu yüzden muasır medeniyet seviyesine ulaşmak için sadece eğitim değil, vicdan ve insaniyet de şart!

Polatlı YHT yetkililerine ve tüm ilgililere soruyorum:
Kurallar insanlara hizmet etmek için mi var, yoksa insanlığı yok etmek için mi?

Çalışanları ve cafede görevli genç hanım güleryüzlü ve çözüm odaklılar. Çıkışta dolmuş ve taksi ile şehir merkezine ulaşım mümkün. İstasyon şehir dışında ve sapa bir yerde bulunuyor.

Konum olarak biraz polatlı dışında kalması ulaşım açısından problem olmuş fakat şehir ve ülke bakımından ihtiyacımız olan ulaşım alanlarından, yapıtlarından biri